Zo vlot als op het vlot...

Ook genoten van het zonnetje? Ik maak dankbaar gebruik om binnen en buiten te schilderen. Of je nu een schilderij maakt of een boot schildert, je komt jezelf tegen. Heb je rust en vrede in jezelf, ben je goed voorbereid, dan merk je dat in het resultaat. Ik heb veel geknoeid vooraleer ik dat door had. De raampjes vooraan zijn nu in het karmijnrood en lijken veel groter dan vroeger. Het is fascinerend wat kleuren kunnen doen.

En toen kwam mijn diepste wens uit en vond ik mijn nieuwe partner, een kleine rode accordeon, helemaal op punt gezet door iemand die het niet kan laten accordeons op te zetten. Een toffe gast die Wim uit Gent. De eerste keer toen ik er op ging spelen zat ik bij het water vlak bij justietiepaleis in Gent. Daar zat een koppel met een pasgeboren kindje. De vader was zwart, de moeder blank, dus het kindje melkchocolade. We hadden het over de zon. Hij zei dat de zon niet alleen in de lucht hangt maar dat je die in je hart kan meedragen. Hij twijfelde er wel es aan om es een keer onder de zonnebank te gaan in de winter. Als je een donkere huid hebt maak je moeilijker vit D aan dus waarom niet.
Ik maak muziek die gebeurtenissen in het dagelijkse leven ondersteund. Net zoals je muziek hebt bij een film mag mijn muziek niet opvallen. Ik heb gespeeld toen een ziekenwagen en Mug een jonge gast die onwel was geworden kwam oppikken. De accordeon is een instrument dat adem haalt dus dat hielp misschien wel die jongen. Even later speelde ik onder de brug van de korenmarkt en passeerde een vlot met 12 scouts aan boord aangedreven door twee fietsen en een rad. Toen ze me hoorden spelen vroegen ze of ik mee wou varen. Ik zei:"Graag maar dan wel als kapitein." Zo belande ik op het vlot en riep mijn orders uit tussen het spelen. Stuurboord! Bakboord! Bleek dat het toch wel Scouts waren uit Merchtem! Mijn moeder is opgegroeid in Merchtem en mijn neef zit ook in de scouts maar was niet aanwezig die dag. Het schiep een sterke band. Een hele tijd is mijn Tante Ann bruusk uit het leven gehaald door een ongeluk. Ze was begin de 20 en zat bij de Scouts. Ze had hun T-schirts ontworpen en het deed me wat om daar op dat vlot op hun T-shirts haar naam te zien staan. Mijn moeder is ook overleden, twee jaar en een half terug. Ze is mijn grootste held over hoe je dodelijk ziek kan zijn en een lichtje kan zijn. Moeke en Ann waren ons nabij, in gent op het vlot bij invallende nacht. Gelukkig kon ik de scouts nog wat suggesties geven over een goede aanmeerplek want onder een brug aanmeren (zoals ze eerst widlen doen) kan echt niet door de beugel.

Cindy en ik waren in Terneuzen samen op de boot. Het dieptepunt was het moment dat de hoofdmotor niet wil starten en er zekeringen springen die er niets mee te maken zouden moeten hebben. De mannen van Seaport zijn vriendelijk en meelevend maar willen dat ik zo snel mogelijk ophoepel. Gevraagd: Motortechnieker voor algemene checkup. Cindy en ik, wij hebben het voor elkaar. Onafscheidelijk en toch heel zelfstandig steunen we elkaar door weer en wind. We hebben elkaar ontmoet, leefden vanaf het begin intens met elkaar. Toch moet liefde groeien en leer je elkaar pas waarderen als je door crisis gaat. Voor de eerste keer ervaar ik in een relatie dat we elkaar optrekken, in plaats van op elkaar te leunen.

Ik heb genoeg geschreven, en het was weer een genoegen.

Kapitein Bartje