Eindelijk!

Wat een vreemde dag. Vreemd om geen doel te hebben en rond te dobberen. Het is echt een luxeprobleem niet te weten wat te doen. Iedereen die ik hier ken is naar Utrecht voor een dansoptreden van de laatstejaars. Ik voelde duidelijk dat er iets anders op mij lag te wachten maar in hemelsnaam wat dan? Heerlijk in het part zitten met de laptop, leuk, naar is dat het dan? Wat heb ik toch vandaag, ik ben zo gevoelig voor energieën van andere mensen. Waarom zie ik zoveel onvolmaaktheden bij iedereen? Ik heb alle symptomen van een HSP, hoog sensitieve persoonlijkheid. Ik wil het liefst alleen zijn maar als ik alleen ben voel ik me eenzaam? Wat ben ik daarbij toch sentimenteel, een buikje vol emoties. Dan nog maar een beetje achter het scherm zitten. Ik had zin om te chatten maar buiten msn heb ik daar weinig ervaring mee. Ik maar zoeken en zoeken, zelfs op van die saaie onpersoonlijke datingsites gezeten. Opeens meld zich een vriendin aan bij msn en omdat ik morgen eigenlijk gepland had bij haar in de buurt in Zeist een tweedehands mobiele telefoon aan te schaffen leek het helemaal te kloppen om af te spreken. Eindelijk vallen alle puzelstukjes weer samen. Even later gaat de telefoon. Het is Katharina, de zus van Lydia. We hebben elkaar voor het laatst gezien voor ze een half jaar naar India ging. Ik hoorde aan haar stem hoe goed die reis haar heeft gedaan. Haar stem klink rustig beheerst met een diepe bezieling. Het was een internationaal gesprek, ik voelde dat ik een beetje teveel mijn best ging doen met praten aan spanning in mijn buik. Ik gaf mezelf over aan haar, de stilte leek een eeuwigheid te duren. Ze raakte me aan met haar aanwezigheid. Haar energetische lichaam was tastbaar en we omhelsden elkaar omdat onze zielen elkaar begrepen en er niets meer was om over te praten. Nog enkele minuten na het telefoontje was haar aanwezigheid voelbaar. Ik weer rust in mezelf, deze dag is compleet. Ben vol van ontzag en dankbaarheid!


Kapitein Bartje